‘Nog een beetje te groot, maar hij staat zoooo schattig’, appte haar moeder mij, helemaal trots op haar dochter in haar nieuwe jurk.
Daar stond ze. Stoepkrijt aan haar handen en een jurk tot op de grond. Het felle roze van de jurk weerkaatste in haar gezicht. Op de achtergrond een glijbaan, een oude koelkast, een zandbak, een fiets en een omgevallen pot stoepkrijt. Maar zij was zich totaal niet bewust van haar omgeving. Ze ging helemaal op in haar eigen wereld. Een wereld vol geluk en verwondering en een zó mooie nieuwe jurk.
Wat heerlijk dat ze zich zo kan verwonderen, dacht ik. Wat heerlijk dat ze in haar nieuwe jurk bij mama in de tuin mag spelen en dat het niks geeft als de jurk onder het stoepkrijt komt.
Ik wilde haar verwondering vastleggen. Eigenlijk wilde ik de jurk zachter maken om de sfeer dromeriger te maken. Maar dít was de jurk die haar verwonderde. Dít was de jurk die knalroze weerkaatste in haar gezicht. Dus deze jurk heb ik er zo knalroze op gezet als maar mogelijk is in olieverf. Ik gebruikte deze kleur voor het eerst. Gelukkig komt de jurk goed tot zijn recht in het schilderij en druipt het er vanaf dat het meisje blij is met haar nieuwe jurk.
Gisteren belde ik haar moeder. Zij heeft al een aantal maanden een schilderij van haar dochter in haar woonkamer hangen. Ik liet haar het schilderij van haar meisje met haar nieuwe jurk zien. ‘Deze hou ik nog even hier hoor!’ zei ik. ‘Ik ga er eerst zelf nog even van genieten.’ Ze moest er hard om lachen. ‘Ik snap het hélemaal. Het schilderij is prachtig!’