In het bos

Wat word je gemist, lief meisje.

Je was er veel te kort. Twee jaartjes werd je maar.

Na een moeilijke start met een flinke operatie leek jij je helemaal normaal te ontwikkelen. Je werd steeds sterker en gezonder en je ontwikkelde je tot een hele leuke en lieve peuter. Soms een beetje pittig. Soms heel verlegen.

Je werd groot. Zó groot dat je grote zus werd.

Samen met papa en mama ging je naar het bos. Er lagen nog wat restjes smeltende sneeuw. Daar genoot je van en speelde je mee.

Niemand wist dat dit jouw laatste keer in het bos zou zijn.

Nu word je ontzettend gemist. Elke herinnering aan jou wordt gekoesterd. De liefde die papa en mama voor jou hebben is nu voelbaar en zichtbaar in een huis vol herinneringen en foto’s en in gesprekken over jou.

Vanaf vandaag is er ook een schilderij van jou. Om jou te eren voor het sterke, lieve meisje dat je geworden was.

Om je te koesteren.

Om je toch een beetje dichtbij te houden.