Nadat er een schilderij gemaakt was van ‘Opa’ vanuit het bedrijf, ontstond het idee om ook wat voor ‘Oma’ te laten maken. Na wat denkwerk over wat het beste bij oma past, werd het een schilderij van opa met oma. Al zoveel jaren samen. Niet meer los te denken van elkaar. (Overigens zijn het niet mijn eigen opa en oma, maar ik noem ze zo in dit artikel.)
Opa had ik al eerder geschilderd vanuit een foto. Ook nu zochten we naar een leuke foto van hem, maar liever niet precies dezelfde. Het werd een foto, waar hij in zijn stofjas staat te lachen bij het schilderij wat eerder van hem is gemaakt. Dat hangt nu in het bedrijf. Ik vind dat een grappige bijkomstigheid. Het was geen scherpe foto, maar omdat ik zijn gezicht inmiddels kende door het vorige schilderij, durfde ik dit aan.
Oma haalde ik uit een andere foto. Zij had kleding aan die moeilijk was om te schilderen. Daarom kleedde ik hen beiden om naar kleding die ze aanhadden op de recente bruiloft van hun kleinzoon.
Het was wel even een uitdaging om hun huidskleur en de lichtval met elkaar te matchen. Hij was namelijk binnen op de foto genomen, zij buiten. Bij beiden kwam het licht van een andere kant. Ook daarin moest ik wat draaien. Uiteindelijk is het mijns inziens een mooi geheel geworden waar ze op staan zoals ze zijn. En dat laatste is natuurlijk het belangrijkst.
Dit schilderij was eigenlijk niet écht voor een jubileum. Het 55-jarige jubileum van hun huwelijk zou pas een jaar later volgen. ‘Maar’, zei de zoon, ‘waarom zouden we er op wachten? Nu weet ik zeker dat ik ze nog heb in goede gezondheid. Ik besef steeds meer dat het niet vanzelfsprekend is dat dat zo is. En dat je respect en waardering niet meer kan laten blijken als ze er niet meer zijn.’