Het was 2024. Ik had inmiddels een aardig portfolio opgebouwd in portretten. Sommige in opdracht. En sommige had ik spontaan geschilderd om zo mijn portfolio op te bouwen. Ik hield me bezig met de vraag of ik nog portretten zou weggeven of niet. Want eerlijk is eerlijk: hoe logisch is het om regelmatig ‘zomaar’ iets weg te geven wat honderden euro’s waard is?
Wat nog niet in mijn portfolio voorkwam, was een portret van iemand met zijn of haar huisdier. ‘Hoe leuk zou dat zijn?’ dacht ik. ‘Mensen hebben vaak zo’n bijzondere band met hun hond of paard en ze zijn tof om te schilderen!’ In mijn netwerk liet ik weten dat ik uitzag naar iemand die samen met zijn of haar (huis)dier geportretteerd wilde worden.
De volgende dag sprak ik iemand die helemaal niets afwist van die wens van mij. Ze liet me een foto van haar dochter zien. Helemaal de perfecte foto. Ik reageerde heel enthousiast op de foto. Ze vertelde me dat de hond een jaar eerder was doodgegaan en dat dat zo verdrietig was. Ik vroeg haar om de foto naar mij door te sturen. ‘Ik beloof niks hoor. Maar ik vind het handig om te hebben’ zei ik.
‘Hoe bijzonder is dit?’ dacht ik. ‘Gisteren liet ik mijn netwerk weten dat ik iemand met huisdier wil schilderen en vandaag krijg ik deze foto in handen! Deze ga ik schilderen! Eén plus één is twee.’
Al snel begon ik te schilderen. Ik had de vrouw op de afbeelding nooit ontmoet. Misschien was het dat wat het moeilijk maakte. Ik schilderde en worstelde, vroeg advies van mijn familie die meekeek. De hond stond er al snel op. Dat was één. Maar twee? Ik wilde per se de zachtheid die ik zag in de vrouw op de foto, ook tot zijn recht laten komen in het schilderij. Tegelijk wilde ik krachtige, warme kleuren gebruiken. Ik heb nog nooit zoveel versies van één gezicht over elkaar heen geschilderd. Maar uiteindelijk was ze daar. De vrouw, de hond: één plus één is twee.
Toen kwam het moment om haar moeder te verrassen. Ik had het laatste schilderij dat ik zou weggeven ingepakt met papier en een mooi lint er omheen. Gek genoeg maakte ik me er nog druk over dat deze moeder meerdere kinderen had. Ik kon toch moeilijk van elk kind een schilderij maken! Moeder was zó verrast. Zó onder de indruk! Ze was er ondersteboven van.
Later vertelde ze me hoe exact op het juiste moment dit schilderij kwam. Ook vertelde ze me dat ze van elk kind al een schilderij had, maar alléén van dit kind niet. Ik voelde hoe bijzonder dit was. En ik voelde dat ik mezelf de ruimte wilde geven dit te blijven doen. Toen stelde ik voor mezelf twee voorwaarden waarop ik tóch af en toe een schilderij zou weggeven. Als uitzondering. Ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb, want de volgende dag al deed er zich een bizarre situatie voor die aan beide voorwaarden voldeed. Eén plus één is twee. Ook dat schilderij gaat er komen!